Na een tijd van afwezigheid wil ik graag weer schrijven. Heb jij wel eens gemerkt hoe angstig ik ben? Na meer dan 50 jaar weet ik hoe dat komt. In mei was ik bij de revalidatiearts. Ik vertelde hem dat ik wel eens wil weten wat de onzichtbare gevolgen zijn van mijn beperking. Ik vroeg hem of ik een PNO onderzoek zou mogen krijgen en anders wilde ik wel naar een neuropsycholoog. Hij vertelde mij dat ik met een PNO onderzoek niet verder kwam. En stuurde mij naar een neuropsycholoog die verbonden is aan het revalidatiecentrum.
Daar ben ik 12 augustus voor het eerst geweest. Ik vertelde haar dat ik altijd al angstig en paniekerig ben geweest. Dit klonk haar als muziek in de oren. Zij kon mij vertellen dat bij mij de schade in de kleine hersens zit. De kleine hersenen sturen de motoriek aan. Maar ook wordt daar de angst en paniek gereguleerd.
Toen vielen alle puzzelstukjes in elkaar voor mij. De angst en paniek blijken altijd bij mij aanwezig te zijn. Dit zal nooit meer overgaan.
Ik heb twee opties gekregen namelijk: Een heel saai en voorspelbaar leven leiden met als gevolg dat angst en paniek geen meester van mij zullen worden of optie twee het leven vieren met onverwachte activiteiten en zo nu en dan heel angstig en paniekerig zijn. Ik hoefde er niet over na te denken: ik heb voor optie twee gekozen.
Het resultaat is al meteen zichtbaar. Ik ben minder angstig. Hoe vraag je je misschien af? Eerst ga ik in gebed. Dan komt bij mij het besef dat de angst bij mij hoort. Soms spreek ik de angst ook uit. Dit geeft mij ruimte en rust.
Wat heb je weer een mooi stukje geschreven over je CP Désirée.