Is meer dan alleen maar nee zeggen.
Grenzen aangeven vind ik best moeilijk.
Wanneer zeg ik “ja” en wanneer zeg ik “nee”. En hoe zeg ik “nee”. Is dit herkenbaar?
In de afgelopen jaren ben ik hiermee aan de slag gegaan. En heel langzaam krijgt het vorm in mijn leven. Vaak merk ik dat mijn “nee” niet wordt geaccepteerd. Er ontstaat dan een discussie. Het gevolg is dat ik dan “ja” zeg uit angst voor ruzie en disharmonie.
Onlangs kwam ik een website tegen die uitlegde dat grenzen aangeven meer is dan alleen maar “nee” zeggen. Het heeft ook te maken met je behoefte en daarbij behorende emoties.
Dit is voor mij echt een eyeopener. Want ik dacht altijd dat grenzen aangeven alleen om het woordje “nee” ging. Hierdoor heb ik het mijzelf misschien moeilijker gemaakt dan nodig.
Ik ben erg enthousiast geworden en ik probeer steeds meer mijn om naast het woordje “nee” ook mijn behoeftes te benoemen. Tot nu toe bevalt mij dit en merk ik dat het duidelijkheid geeft aan de ander.
Grenzen aangeven hoort bij het leven. Ook wanneer je christen bent. En vooral als je een beperking hebt.
Ik heb voor mijzelf de keuze gemaakt om verder te gaan met het aangeven van mijn grenzen.
